ایمپلنت بهترین جایگزین برای دندان های از بین رفته است و معمولا افراد ترجیح میدهند از ایمپلنت به عنوان جایگزین دندان های خود استفاده کنند. اما باید بدانید که ایمپلنت برای همه قابل استفاده نیست و محدودیت ها و ممنوعیت هایی دارد. در این مطلب به این موارد اشاره میکنیم.
موارد تجویز ایمپلنت دندان
ویژگی های بیمار مانند سن و سابقه جایگاه های گیرنده ایمپلنت دندان یا سابقه پرتودرمانی روی نتایج ایمپلنت موثر خواهد بود. به علاوه اعتقاد بر این است که سابقه مصرف سیگار می تواند بر روی روند پاسخ بافت استخوان در پدیده استئواینتگریشن (اتصال استخوان به ایمپلنت) تاثیر منفی داشته باشد.
سایر فاکتورهای مربوط به بیمار مثل آلرژی با تیتانیوم در حال حاضر بسیار مورد بحث است. در بعضی موارد ممکن است در بدن بیمار راش ها یا برجستگی های ریز پوستی مشاهده شود.
وجود راش پوستی لزوما نشانه تشخیص آلرژی نیست بلکه ممکن است دلایل دیگری داشته باشد، بسیاری از متخصصین پوست، در حال حاضر تیتانیوم را به عنوان یک ماده آلرژیک نمی دانند.
در بیماران انتخابی، هنگامی که انگیزه روانی قوی وجود دارد، می توان ایمپلنت های دندانی را در کودکان استفاده کرد ولی در این موارد ترجیحا فقط در نواحی فک پایین و در ترکیب با درمان اوردنچر(overdentuer) انجام می شود. در بیماران انتخابی، حتی در کودکان 3–2 ساله ای که به دقت انتخاب شده اند، می توان برای اتصال وسایل کمک شنوایی یا برای درمان اختلالات مادرزادی جمجمه ای صورتی به صورت کلینیکی از ایمپلنت استفاده نمود. علت و انگیزه چنین درمانی در کودکان کم سن جلوگیری از ناتوانی اجتماعی ناشی از نقایص شدید شنوایی یا بد شکلی های صورتی است که به روش های دیگر به طور موثری قابل درمان نیست.
بیماری که فشار خون بالا دارد اگر تحت نظر پزشک باشد می تواند از درمان ایمپلنت استفاده کند. بیمار دارای دیابت کنترل شده نیز می تواند از درمان ایمپلنت استفاده کند. بیماران دارای بهداشت مناسب و بیمارانی که از سلامت دهان و دندان برخوردار هستند می توانند از ایمپلنت استفاده کنند. اگر عرض استخوانی یا ارتفاع استخوانی خوبی داشته باشیم می توانیم از ایمپلنت برای بیمار استفاده کنیم. اگر مدت زمان زیادی از زمان کشیدن دندان نگذشته باشد می توانیم از ایمپلنت استفاده کنیم.
موارد عدم تجویز ایمپلنت دندان
یکی از موارد نسبی عدم تجویز ایمپلنت دندان در مورد بیماری است که قبلا تحت پرتو درمانی قرار گرفته است، بیمارانی که در معرض پرتو اشعه بوده اند، برای درمان ایمپلنت باید به مرکز خصوصی که در مورد چنین بیمارانی تجربه کافی دارند ارجاع شوند. پیشنهاد شده در این بیماران جایگذاری ایمپلنت یک سال با تاخیر صورت بگیرد، اما روش سریع تری نیز در مراکز خصوصی انجام شده و با نتایج خوبی همراه بوده است.موفقیت مورد انتظار در این حالت حدود 10 درصد کمتر از بیمارانی است که پرتو تابی نشده اند. از طرف دیگر چنانچه بیماری که قبلا ایمپلنت دندان دریافت کرده و استئواینتگریشن اتفاق افتاده است، به پرتو درمانی نیاز پیدا کند، لازم نیست ایمپلنت های او خارج شود.
شواهد تجربی نشان می دهد که ایمپلنت استئواینتگریت شده، علی رغم تابش اشعه در استخوان ثابت خواهند ماند، اما ایمپلنت هایی که درست قبل از پرتو درمانی جایگذاری شدند. درصد شکست بالایی را داشتند. مصرف سیگار به طور قابل توجهی موفقیت ایمپلنت های داخل دهانی را کاهش می دهد، همچنین تداوم سوء مصرف مواد مخدر ممکن است جزء موارد عدم تجویز ایمپلنت باشد. علت این امر این است که مصرف سیگار و دخانیات ظرفیت حمل اکسیژن توسط هموگلوبین را کاهش می دهد و تغذیه بافت های استخوانی و بافت های نرم اطراف اطراف ایمپلنت به خوبی صورت نمی گیرد و ایمپلنت توسط اتصال بافت نرم به استخوان متصل بوده و خطر شکست آن افزایش می یابد.
افرادی که دارای دیابت کنترل نشده هستند نیز کاندیدای دریافت ایمپلنت نمی باشند زیرا خطر عفونت درآنها بالاتر می باشد و احتمال شکست ایمپلنت بالاتر می باشد. کسانی که دچار حمله قلبی شده اند و کمتر از 6 ماه از عمل جراحی قلبی آنها گذشته است نمی توانند ایمپلنت بگذارند و باید 6 ماه تا 1 سال از عمل آنها بگذرد و سپس با کسب اجازه از پزشک خود می توانند ایمپلنت بگذارند. افرادی که جراحی های لثه ناموفق داشته اند و یا بهداشت ضعیفی دارند و اهمیتی به سلامتی دهان و دندان خود نمی دهند مناسب برای دریافت ایمپلنت نیستند. میزان بافت کراتینیزه و چسبنده لثه فاکتور مهم دیگری است که باید برای بیماران بررسی شود و اگر از لثه چسبنده خوبی برخوردار نیستند باید برای آنها جراحی لثه انجام گیرد و سپس از درمان ایمپلنت استفاده کرد. به طور کلی باید قبل از قرار دادن ایمپلنت آزمایشات کلی انجام گیرد تا هرگونه ابهام در مورد جراحی ایمپلنت از بین رود.